Techniki biegania na nartach, co warto wiedzieć?

W narciarstwie od dawna dostrzec można dwa, bardzo charakterystyczne style jazdy na nartach, które między sobą różnią się głównie dynamiką, czyli prędkość jazdy. Styl klasyczny inspirowany jest ludzką naturą, czyli naturalnym chodzeniem i bieganiem. Człowiek od zarania dziejów najpierw uczył się chodzić, a z czasem pokonywał coraz większe trudności na swojej drodze. Naukę chodzenia nie bez powodu łączy się z wykorzystaniem nart, ponieważ to była jedna z ich funkcji.

Dopiero wraz z upływem czasu i postępem cywilizacyjnym zaczęto wykorzystywać kije tak, aby stawiane kroki były dłuższe, a narty pozwalały na większe możliwości np. umożliwiały zwiększenie się poślizgu, a także ułatwiały mobilność i kontrolę nad dynamicznym zjazdem. Styl klasyczny jazdy na nartach bardzo łatwo rozpoznać po dość charakterystycznym równoległym ułożeniu nart podczas jazdy. Ponadto dla stylu klasycznego jazdy na nartach wykorzystuje się cztery rodzaje kroków: naprzemianstronny, czyli dynamiczna praca rąk, jednokrok polegający na wydłużeniu czasu poślizgu, dwukrok, czyli ruch wolniejszy od jednokroku i charakteryzujący się dwoma odbiciami nart a także tzw. jodełka, czyli krok rozkroczny, który zwykle wykorzystuje się podczas dość stromych wzniesień. Podczas wykonywania tego kroku narty muszą być ułożone pod odpowiednim kątem. Drugim stylem w narciarstwie jest styl łyżwowy, który zapoczątkował w 1974 roku pewien Fin Pauli Sittonen. Podstawowy krok odbywa się bez zaangażowania rąk i wykonywany jest w niskiej pozycji tułowia. Najczęściej wykonać go można na płaskim terenie lub podczas zjazdu. Na czym polega? Wystarczy jednocześnie odbić się kijkami od podłoża i to samo zrobić z nartami.